Podobało mi się, Trudny ale ciekawy film

Prawda.

Piękne, awangardowe kino psychologiczne z elementami katastroficznymi, pokazujące koniec świata, kiedy to olbrzymia planeta o nazwie Melancholia ma przeciąć trajektorię Ziemi powodując jej całkowite zniszczenie. Nie jest to jednak kino fantastyczno-naukowe, lecz bardzo wyrafinowane widowisko psychologiczne, które docenić będą mogli jedynie Ci, którzy kochają nietuzinkowe artystyczne wizje twórcy, jakim z pewnością jest Lars Von Trier. Tutaj nie ma wartkiej akcji i ekscytujących efektów specjalnych, nie ma fajerwerków i tragedii wielkiej społeczności stającej w obliczu zagłady, jak chociażby w przypadku filmów Emmericha. Tutaj obserwujemy zwykłe życie dwóch sióstr, które diametralnie różnią się od siebie. Jedna z nich wydaje się być realistką, która wie czego chce od życia, druga zmaga się z przeciwnościami losu, jest marzycielką i nie może odnaleźć się w otaczającym ją świecie. To właśnie egzystencjonalne problemy tych dwóch sióstr poznajemy w trakcie filmu, a następnie reakcję tych dwoje różnych osób w sytuacji ekstremalnej kiedy to świat ma się zakończyć.
Obraz ten mogę polecić jedynie tym, którzy kochają nietuzinkowe, bardzo odjazdowe kino psychologiczne, gdzie trzeba skoncentrować się na psychologicznych problemach głównych bohaterek filmu.
Tym, którzy szukają filmu w stylu Emmericha lub Bay’a, niech omijają ten film z daleka. Jest to bowiem typowo psychologiczne kino, gdzie ważniejszy jest człowiek i jego psychika niż sam fakt pokazania katastroficznego pokazania końca świata. Jednym słowem – jest to bardzo spokojny, psychologiczny film, gdzie dostrzegamy głównie problemy natury psychicznej głównych bohaterek filmu.
Mogę powiedzieć jedynie, że jest to cudowny film psychologiczny, który powinien obejrzeć każdy, kto kocha inteligentne i na wysokim poziomie kino.